เงารักดวงจันทร์

" เงารักดวงจันทร์ "

อืมม..
จังหวะบดเบียดทีละน้อย กำลังส่งลมหายใจเติมเข้าปอดให้อย่างนุ่มนวล เคล้าคลึงเนื้อปากบนล่างจนหัวใจเต้นรัวเริ่มกลับมาเต้นตามจังหวะเหมือนเดิม นิ่งอึ้งรับเอาสิ่งที่เค้ามอบให้ราวตกอยู่ในภวังค์ แรงกุมที่ไหล่สองข้างเริ่มประคองรั้งเอวคอดเข้าไปแนบชิดมากขึ้น รู้สึกมือวางพักอยู่บนแผงอกเย็นยะเยือก ทั้งที่รสจูบเร้าร้อนกำลังหลอมละลายฉัน แต่ทำไมตัวเค้าถึงเย็นขนาดนี้
"ศิตา ศิตา ตื่น!"

สัมผัสที่ริมฝีปากยังตราตรึงเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น แผงอกกำยำสมส่วนนั้นฉันยังจำตอนมือขยำเสื้อเค้าได้ดี ยิ่งเกร็งสั่นเค้ายิ่งกระชับวงแขนกอดไว้แน่น ไอ้เย็นยะเยือกไม่ได้น่ากลัวแต่อย่างใด มันกลับอบอุ่นและเติมลมหายใจทั่วทั้งปอด
"ช่วยผมซิ!"
'สะบัดหน้าซ้ายขวา' ไม่จริง! แค่นึกถึงทำไมเสียงเค้าเหมือนลอยอยู่ใกล้ ปกติไม่มีวิญญาณตนใดเข้ามาพื้นที่นี้ได้ แต่ถ้าเข้ามาจริงฉันก็ต้องเห็นซิ ทำไมแค่รู้สึกแต่มองไม่เห็น
แสร้งทำไมรู้ไม่ชี้ทำงานของตัวเองต่อไปจนแสงอาทิตย์ยามเช้ารอดเข้ามา พี่ดีเจกะเช้าเข้ามาประจำที่เรียบร้อย ฉันล้างหน้าล้างตาเตรียมกลับบ้านตามกิจวัตรที่ปฏิบัติอยู่ทุกวัน

06.35 น.
ก้าวแรกที่เหยียบย่างออกจากบริษัททำให้ฉันรู้สึกแปลก เมื่อกี้เห็นแสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาแล้วนี่หน่า ทำไมตอนนี้มืดสลัวโพล้เพล้เหมือนตี4 ตี5 ยังไงยังงั้นเลย
ด้วยความที่ไม่คิดอะไรมากก็เข้านั่งในรถประจำที่คนขับ สตาร์ทรถเพื่อตรงกลับบ้าน สองข้างทางเงียบสนิทราวมีรถฉันวิ่งบนทางลาดยาวอยู่คันเดียว ทั้งที่เวลาตอนนี้เส้นหลักกลางเมืองน่าจะแออัดคับคั่งแล้ว
"โชคดีจัง ถนนโล่งมาก"



พุธโธ! พุธโธ! พุธโธ! ท่องเอาไว้ผีทักอย่าทักตอบ กว่าผีจะหลอกเราได้เราต้องหลอกผีซะก่อน ฝืนแสร้งทำเป็นไม่เห็นต่อไป ทั้งที่สภาพฉันตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นในปิดส่วนสงวน
"ดี! งั้นผมอาบด้วยแล้วกัน" ร่างสูงโปร่งไล่นิ้วยาวสวยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด เผยแผงอกแกร่งที่ครั้งหนึ่งฉันเคยสัมผัสความเย็นยะเยือก รอยยิ้มเหยียดเหมือนเข้าใจความคิดฉัน

"อิตาบ้า! นายจะทำอะไรห๊ะ!" ฉันหวีดสุดเสียงพร้อมหลับตาดีดดิ้นราวเป็นสาวไร้เดียงสา แม้อายุจะ 25 แล้วแต่การเห็นเรือนร่างผู้ชายใกล้ชิดขนาดนี้มันต้องตกใจเป็นธรรมดา เพียงวูบเดียวร่างฉันหายวับจากตรงนั้นมาอยู่ในอ่างน้ำทันที