อ้อนรักบอดี้การ์ดเถื่อน

“นายจะปล่อยฉันได้หรือยังไอ้บอดี้การ์ดเถื่อน ไอ้คนชอบใช้กำลัง”
คุณหนูดาด้าเสียงแหว แถมยังทุบตีเขาไม่หยุด
“ไอ้...”
เสียงของคนปากดีถูกกลืนหายเข้าไปภายในลำคอใหญ่ เมื่อคนที่ถูกด่าว่าเถื่อนกระแทกปากลงมาบดจูบริมฝีปากเล็ก ขยี้แรงๆ จนเลือดแทบซิบ
“ขืนคุณยังด่าผมต่ออีกคำเดียวนะคุณหนูดา ผมจะ...”
“นายจะทำไม ไอ้...”
“ผมก็จะทำอย่างนี้ไงล่ะ”
มาร์คัสพูดจบประโยคนี้พร้อมๆ กับร่างบางลอยหวือไปตกลงกลางที่นอนนุ่ม จุกจนแทบน้ำตาร่วง ยังไม่ทันขยับหนีไปทางไหนคนจับเธอโยนลงบนเตียงก็ตามลงมาคร่อมร่างเธอเอาไว้
มือใหญ่คว้าลำคอเล็กบังคับให้อยู่นิ่งๆ เพื่อรับจูบดุดัน
“อื้อๆๆ” มือเล็กทุบอกแกร่งรัวๆ ในขณะที่ เรียวขาขาวก็ทั้งแตะทั้งถีบกลางอากาศอย่างพยายามไขว่คว้าหาอิสรภาพ ทว่ามันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่ ใจปรารถนาเลยสักนิด
คนตัวโตที่ทับลงมาตัวหนักเป็นบ้าเลย
“อื้อ” อึดอัดไปหมดแล้ว
มาร์คัสจูบจนพอใจก็ถอนจูบคิดว่าคุณหนูดาด้าจะสงบลงบ้างไม่ตะโกนด่าเขาปาวๆ เหมือนเมื่อครู่ ที่ไหนได้พอเขาถอนจูบออกมาเท่านั้นแหละ มือเล็กตวัดตบฉาดที่ซีกแก้มข้างซ้ายของเขาเต็มแรง
ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงสะบัดของมือเรียว แน่นอนว่าเขาหันกลับมาจ้องตากับคุณหนูจอมแสบ ก่อนกระแทกปากลงไปประกบปากของคนใต้ร่างใหม่อีกครั้ง กระแทกกระทั้นอย่างต้องการลงทัณฑ์ที่เธอบังอาจมาตบเขา บวกกับไฟปรารถนาในกายที่ยังคงลุกโชนกับบทรักที่ยังไปไม่ถึงสวรรค์กับนางแบบสาวเมื่อครู่
เธอตบ เขาจูบ...มันก็แค่ข้ออ้างที่เขาหยิบยกขึ้นมาเป็นเหตุผลรองรับการกระทำอันเกิดจากอารมณ์ความเร่าร้อนที่ยังคงร่ำร้องโหยหาการปลดปล่อย
มาร์คัสคิดว่าเขาควรหยุดแค่นี้ แต่ทำไมยังจูบต่อ แล้วให้ตายดับลงตรงนี้เถอะ ยิ่งจูบก็ยิ่งหวาน จูบแล้วก็ยังอยากจะจูบอีกอยากจูบซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
“อ๊า...” เสียงห้าวดังในลำคอ กัดฟันแน่น เมื่อพยายามหักห้ามใจตัวเอง ดึงใบหน้าหล่อเหลากลับขึ้นมาอีกครั้ง