อารัมภบท
“ไม่จริง ฉันไม่เคย...” เอมอรชะงักกับรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าเขา
“งั้นเหรอ ฉันคงมาขัดจังหวะสินะ เอาสิเชิญ ไม่รบกวนแล้ว” ธันทราชเดินกลับออกไปแต่มือเรียวจับแขนเขาไว้
“อย่านะคะ อย่าไป ฉันไม่เคยให้ท่าเขาฉันไม่ได้รอ”
“ปฏิเสธไปก็เท่านั้นแหละ ถ้าอดอยากมากนักผมก็ไม่ว่าหรอก บนเรือมีอีก...เธอเลือกเอาก็แล้วกัน”
เพี๊ยะ!! เอมอรเหลือแรงเท่าไรก็ใส่ไปทั้งหมดจนหน้าเขาสะบัด หล่อนเองก็ชาที่มือจนสั่น
“คุณมันคนใจทราม! ฉันยอมเป็นคนงานเป็นทาสให้คุณจิกหัวใช้ ทำงานทุกอย่างตามที่คุณต้องการ แต่ฉันไม่ได้มาเป็นที่รองรับความอยากของลูกน้องคุณ” ธันทราชคว้าต้นแขนหล่อนทั้งสองข้างเข้าหาตัว ดวงตาเขาวาววับส่อแววประหลาดจนหล่อนเริ่มใจหวิว
“นี่มันยังน้อยไป ไม่อยากเป็นที่รองรับความอยากของลูกน้องฉัน งั้นก็เป็นของฉัน!” ธันทราชฉุดหล่อนตามแรงมือโดยไม่คิดถนอมหรือฟังเสียงอะไรอีก
มงกุฏที่สิบแปด
