ต้องตรงใจ

"ลูกพูดแบบนี้กับแม่ไม่ได้นะ แม่คือแม่ ลูกไม่มีสิทธิ์คิดและพูดกับแม่แบบนี้ มันเป็นบาป"

"งั้นต้องจะพูดกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย ถึงจะบาป คนบาปคือต้องไม่ใช่แม่ เกิดชาติหน้าคนที่เป็นเปรตก็คือต้องไม่ใช่แม่"

"ยัยต้อง"

นี่มันยุคสมัยไหนกัน ทำไมแม่ถึงยังหวังให้ลูกรับราชการ เพราะหวังให้ลูกเป็นเจ้าคนนายคน หวังงานสบาย และย้ายกลับบ้านเกิดได้เมื่อต้องการ แต่แม่เข้าใจมั้ย ว่าจะให้เธอกลับบ้านไปทำอะไร ที่บ้านเธอน่ะ มีตำแหน่งอะไรให้ทำนอกจากครู ตำแหน่งบนอำเภอ และพวกหน่วยงานท้องถิ่น หน่วยงานเกษตรที่ต้องรอคนในเกษียณหรือตายก่อนถึงจะแทรกได้สักตำแหน่งน่ะนะ แล้วคิวรอย้ายก็ยาวเป็นหางว่าว ไหนตอนแรกพูดซะดิบดีว่าลูกเรียนจบแล้วจะทำอะไรก็ได้ไง แล้วนี่อะไรกัน บังคับให้เธอสอบมาสองปีเต็มแล้ว ต้องตาจำใจสมัครสอบและไปนั่งกาข้อสอบให้เสร็จๆ โดยไม่อ่านโจทย์ทุกครั้ง เพราะเคยโกหกแม่ว่าสมัครสอบ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้สมัครไปครั้งหนึ่ง โดนแม่จับได้และด่าว่าเป็นลูกอกตัญญูจนถึงทุกวันนี้

"แม่ พี่เติมก็รับราชการให้แม่ไปคนนึงแล้ว แม่ก็ได้สิทธิ์รักษาพยาบาลแล้วมันไม่พออีกเหรอ"

"พอได้ยังไง ทุกวันนี้เติมเองก็ใช้เงินไม่พอ ไหนจะเมียไหนจะลูก เติมมันก็ต้องเลี้ยงลูกมันเหมือนกัน"

"งั้นถ้าแม่ยังรับเงินจากต้องแล้วเอาไปให้พี่เติม แม่ก็เลิกพูดเรื่องงานกับต้องอีก ถ้าต้องรับราชการแบบพี่เติม ต้องจะเอาเงินที่ไหนมาให้แม่"

"ก็อย่าโง่สิ เรียนจบกฎหมายก็สอบผู้พิพากษา สอบอัยการสิ แม่ได้ข่าวว่าเงินเดือนพอๆ กับหมอเลยนะ แถมยังมีแต่คนมาเรียกว่าท่าน"

"แม่อยากเป็นทำไมไม่สอบเองล่ะ"

"ยัยต้อง ถ้าพูดแบบนี้ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีกนะ แต่เงินก็ส่งมาให้เหมือนเดิมนั่นแหละ"