เปลื้องโสด

นักเขียน : โยธกา
สำนักพิมพ์ : โยธกา

ปฏิบัติการเปลื้องโสด ของแก๊งชะนีจอมป่วน ที่กันเต็มๆ สามคู่ สามรส

กับคืนเปลื้องโสด ณ ฟูลมูนปาร์ตี้

คืนนี้ฉันต้องได้! อภิญาดาประกาศก้อง เมื่อลากเพื่อนสาวในแก๊งอีกสอง ให้ไปร่วมหัวจมท้ายด้วยกัน ความเมาทำให้เธอเห็นเขาเป็นเสาไฟ ส่วนเขานั้นเห็นเธอสวย...เกินยั้งใจ ปรกติไม่ชอบคนเมา แต่ทำไมแม่สาวไซซ์เล็กคนนี้เมาได้น่ารัก น่าฟัดเหลือเกิน

โปรยปราย

ยุทธาเองก็กำลังมองคนที่นอนระทวยอยู่บนเตียง แสงไฟในห้องไม่ได้ปิด มันสว่างจ้า จึงเห็นทุกอย่างชัดเจนต่อสายตา เธอสวย...น่ากิน ไปทั้งตัวจริงๆ แม้จะไม่ได้อวบอัดล้นหลาม แต่เพรียว เล็ก น่าถนอม น่าลูบ...น่ารักไปทั้งเนื้อทั้งตัว
เธอหน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นนัยน์ตาคมวาวนั่นกำลังมองไล้ไปตามเรือนร่างเธอ สะดุดที่หน้าอกขนาดคัพเอของเธอ เหมือนเป็นปมด้อยอย่างหนักสำหรับเธอเรื่องสรีระส่วนนี้ ปากจึงเผลอพูดเมื่อเห็นเขามองจ้องที่ตรงนั้น
“ขอโทษที่ฉันนมเล็ก”
“อุ๊บ หึ หึ” คนที่กำลังมองตาวาวนั้น ถึงกับหลุดขำพรืดออกมาเพราะไม่คิดเลยว่าเธอจะพูดอะไรแบบนั้น ในสถานการณ์แบบนี้
ร่างสูงโยนอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตัวเองลงบนพื้น แล้วค่อยๆ ก้าวขึ้นเตียง ตาของอภิญาดาไม่อาจจะละจากอะไรบางอย่างที่มันอยู่ต่ำกว่าท้องน้อยของเขาได้เลย
โอย...ตายแล้วววว

ฉันมาเพื่อห้ามเพื่อน กิ่งพะยอมติดสอยห้อยตามเค้ามาเสียอย่างนั้น เพราะถ้าปล่อยกันมาสองคน มีหวังต้องเป็นอันตรายต่อคนอื่นแน่ๆ ยัยเพื่อนจอมป่วนสองคนนี้
เหตุบังเอิญทำให้เธอได้ไปช่วยเขาที่กำลังเดินเกือบไปทิ้งชีวิตลงทะเล มันเหมือนกับพรหมลิขิตให้เธอช่วยฉุดกระชากชีวิตของเขาคืนมาอีกหน

โปรยปราย
“คุณ...”
กิ่งพะยอมรวบรวมสติที่เตลิดไปเพราะเหตุเฉียดตาย แถมท้ายด้วยการเผชิญหน้ากับผู้ชายที่หล่อขนาดแม่ชียังใจสั่น ถ้ายัยสองคนนั่นเห็นเขาเข้าล่ะก็ คงจะกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นจนเสียมาดกันแน่ๆ
ทำตาปริบๆ แล้วมองกวาดไปตามเรือนร่างกำยำนั้นโดยบังเอิญ ใจก็ยิ่งเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น ปากของเธออ้ากว้างขึ้น ตาของสาวหมวยเบิกโตเมื่อเห็นชัดๆ ว่าเขาอยู่ในสภาพไหน
โอ…
แม่เจ้า ขาวมาก
เขาไม่สวมเสื้อ เขาขาวมาก อวดกล้ามเนื้อทุกมัดเด่นชัด ตาของเธอมองไล้ต่ำลงไป ต่ำลงไป
แอร๊...
นมชมพู...
แล้วหัวใจเธอก็เต้นแรงยิ่งขึ้น เลือดลมไหลแล่นพล่านเพราะตาเจ้ากรรมดันซุกซนมองต่ำไล่ลงไปจากบ่ากว้างนั่น กิ่งพะยอมรู้สึกเหมือนมีอะไรไหลออกมาทางจมูกของเธอ เธอใช้มือเช็ดมันแล้วก้มลงดู พลางร้องออกมา
“เลือด!” ฉันเลือดไหล”
“เฮ้!”
เดี๋ยวยัยแตงโมตัวแสบจะได้แซบคนเดียว! สุนิษาที่ติดร่างแหขัดไม่ได้กับปาร์ตี้เปลื้องโสด ก็มาตามเพื่อนรัก แถมยังพนันขันต่อขำๆ ว่าใครจะได้ผู้ก่อนเสียด้วย ใครจะไปคิด ว่าเธอจะมาเจอเขา ลูกน้องของเธอที่บริษัท พนักงานใหม่ หนุ่มเนิร์ด สวมแว่น ที่ดูเคร่งขรึมฉลาดเฉลียว เขากระชากเธอเข้าไปในอ้อมแขน และจูบเธอราวกับพายุบุก

โอ...นี่มันอะไรกัน?

โปรยปราย
สุนิษาเดินเข้ามาในห้องเก็บเอกสาร เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกคว้าไปกอดไว้ แล้วถูกพรมจูบมาอย่างไม่เลือกที่ ทั้งปากคอแก้มคาง เธอต้องรีบผลักหน้าเขาออก พลางเอ่ยบอกเขาเสียงกระซิบ
“อื้อ...มาย ใจเย็นสิ ไหนบอกว่ามีอะไรจะคุยกับพี่”
“หืม...”
เขายิ้มร้าย ตอนนี้เขาไม่สวมแว่น นัยน์ตายาวรีนั้นส่งประกายระยับ ที่ทำให้เธอร้อน...ฉ่ำ ได้ทั้งที่ไม่ได้แตะต้องตรงนั้น
“พี่มีประชุมกับบอสนะ เด็กยุ่ง”
เธอจิ้มอกเขา แล้วก็ต้องอุทานเบาๆ เมื่อเขารุนหลังเธอไปชิดกำแพง ก่อนจะยกขาเธอขึ้นข้างหนึ่ง ปลดเข็มขัดของตนเองลง เสียงรูดซิปทำให้เธอกลืนน้ำลาย แล้วมองเขาตาโต
“มาย!”
“ผมคิดถึงพี่ สมองคิดถึงแต่เรื่องพี่ จะบ้าอยู่แล้ว พี่จะต้องรับผิดชอบที่ทำให้ผมคลั่งแบบนี้”
“พี่ไปทำอะไร อะ... มาย.... อย่า... นี่มันออฟฟิศนะ