เล่ห์เหลี่ยมรัก

"เล่ห์เหลี่ยมรัก"

เมื่อสาวหวงความโสด และหนุ่มหวงความโสดโคจรมาเจอกัน สาวเจ้าทำให้เขาอยากร้องเพลงชวนน้องแต่งงานขึ้นมาตงิดๆ แต่แม่สาวรุ่นพี่เกาะคานแน่นเหนียวหนึบคนนี้ เขาจะเอาชนะใจหล่อนยังไงกันดีนะ

“คนโกหก”
“ใครกันผมไม่รู้จัก?”
“คนปลิ้นปล้อน”
“ไม่มีหรอก แถวๆ นี้มีแต่คนดี”
“คุณนี่มัน...”
ทัตพิชชามองหน้าเขาก่อนจะเม้มริมฝีปาก เมื่อคำต่อว่าของเธอโดนย้อนกลับมาทุกคำ คนย้อนเองก็ทำหน้าตาได้กวนโทสะสุดๆ จนน่าจะถีบตกลงไปในบึงเสียจริงๆ
“คุณนั่นแหละ ไร้เหตุผล ตัดสินทุกอย่างด้วยอารมณ์ ผู้หญิงไร้สาระ”
“คุณว่าอะไรนะ ฉันไร้สาระตรงไหนกัน”
ทัตพิชชาที่ไม่เคยมีใครว่าแบบนั้นมาก่อนถึงกับกรีดเสียงลั่นบ้าน ด้วยความโมโห เห็นแบบนั้นเข้าแล้วคนที่สวมบทโหดก็ชักจะติดลม อยากทำเขานอนไม่หลับ กลุ้มใจตั้งนานสองนาน แกล้งให้โมโหเสียบ้าง แล้วหน้าตาของทัตพิชชาเวลาโกรธน่ะ น่ารักดีออก ดีกว่าเวลาเธอทำเชิดใส่เขาเสียอีก ปากแดงๆ แก้มแดงๆ เพราะเลือดลมแล่นพล่าน น่าจับมาจูบจะตายไป
“ก็ตรงไม่ยอมฟังอะไรเลย เอะอะก็ตัดขาดกันแบบนี้ ตกลงว่าผมผิดอะไร ผมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ คุณน่ะไร้สาระสุดๆ”
“โอ๊ย! พาฉันกลับบ้านนะ ถ้าจะมากวนประสาท ชวนทะเลาะกันแบบนี้น่ะ ไม่ต้องมาคุยกันแล้ว”
“ฮ่าๆๆ” ตรีศรลุกขึ้นยืน พลางไปยืนล้วงกระเป๋าอยู่ที่ริมระเบียง ผายมือให้เธอมองดูผืนน้ำที่ขวางกั้นเธอไว้จากอิสระภาพ ก่อนจะเอ่ยท้าทายด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“กลับไปได้ก็กลับไปสิครับ ผมไม่ได้มัด ไม่ได้กักอะไรคุณไว้ มีปัญญาก็ว่ายน้ำข้ามไปเลย”
“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะปล่อยฉันเล่า”
ทัตพิชชาโมโหจนเหนื่อยแล้วตอนนี้ มองตรีศรด้วยสายตาเคืองๆ
“เมื่อคุณเลิกไร้สาระ ยอมคืนดีกับผม แล้วก็สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ถ้าไม่อย่างนั้น ก็อยู่เป็นจำเลยรักของผมแบบนี้แหละ”
“ไม่!” เสียงใสเอ่ยตวาด ตรีศรยักไหล่ พลางร้องเพลงออกมาดังลั่นบึง
“กักขังฉันเถิด กักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมา
ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำ...”
ตูม! ซ่า!
เสียงอะไรบางอย่างร่วงหล่นน้ำดังแทนเพลงท่อนจบ คนทำเองยืนยิ้มอย่างสะใจ ขณะที่คนโดนทำจนร่วงลงไปในน้ำ เมื่อโพล่ขึ้นมาเหนือพื้นน้ำได้ ก็หันไปมองทัตพิชชาอย่างงงๆ ว่าเขาโดนอะไรผลักเอาแรงขนาดนั้น ถึงได้ร่วงถลาลงมาแบบนกปีกหักได้แบบนี้
“คุณทำอะไรผม”
“ถีบ”