เมียริมทาง

เมียริมทาง


พรหมลิขิตกำลังเล่นตลก กับคุณหมอหนุ่มโสด ที่ฮอตที่สุดในโรงพยาบาล ด้วยการส่งหญิงสาวปริศนา มาวิ่งตัดหน้ารถเขาในวันฝนพรำ


เขาต้องอุปโลกน์ รับเธอเป็นเมียกำมะลอ เพราะคุณย่ากำลังจะจับเขาขึ้นเขียง!

แต่งงานกับอดีตแฟนเก่า ที่เขาสาปส่งไปแล้ว ว่าไม่เอ๊า ไม่เอา เอื้ออออ


ทำยังไงดีล่ะ ทำแบบไหนดีหว่า ก็ใจมันดันไปตกหลุมรักเข้าเต็มเปา ไอ้การริอ่านเป็นหนุ่มขี้จุ๊หนนี้ มันจะทำให้ชีวิตของเขา วุ่นวายมากมายขนาดไหนกันนะ


“โอ๊ย เบาๆ ค่ะพี่เอื้อ บีแค่จำชื่อเพื่อน กับชื่อคุณยายของเค้าได้เท่านั้นเอง”


เธอโอด เมื่อเขาเขย่าเธอจนหัวสั่นหัวคลอน เอกเอื้อเม้มริมฝีปากมองจ้องตาเธอ หน้าเขายังคงซีด ขณะที่โอบตะวันนั่งตัวเกร็งไปหมด เพราะลุ้นว่าบีจะจำอะไรออกบ้าง

“แค่นั้น?”


“ค่ะ”


“แล้วพี่ล่ะ เป็นใคร”


เขามองจ้องตาเธอเขม็งแบบไม่กะพริบ บีทำตาโตมองตอบ โอบตะวันที่กำลังลุ้นอยู่อย่างระทึก แทบจะร้อง อ๊าคคคคคคค เพราะกดดันแสนคันหัวใจ ลุ้นจริงๆ


“ก็...”


“เป็นใคร? จำพี่ได้ไหม”


“พี่เอื้อก็เป็นสามีของบียังไงล่ะคะ”


“เอ่อ...เฮ้อ...ครับพี่เป็นสามีของบี ขอกอดที ทำเอาพี่ลุ้นแทบตาย”


ว่าแล้วจากที่เขย่าเธอ ก็กลายเป็นกอดเธอแน่นๆ แทน เล่นเอาบีหน้าแดง ต้องผลักไสเขาพัลวัน


“พี่เอื้อนี่ ยังไงกันนะอายคนอื่นเค้าบ้าง ปล่อยบีก่อน หายใจไม่ออก”


“ปล่อยเมียมึงก่อน ไอ้เอื้อ เดี๋ยวก็ตายก่อนจะจำได้พอดี”


โอบตะวันเอ่ยล้อๆ เอกเอื้อเลยยอมปล่อย บีถือโอกาสนั้น ผละหนีจากเขา บอกว่าจะไปเอากับแกล้มมาเพิ่มให้ นั่นแหละสองหนุ่มเลยได้อยู่กันตามลำพัง

“จะดีเหรอวะไอ้เอื้อ”


พี่ชายเขาถามเสียงขรึมๆ เมื่อคล้อยหลังบีแล้วเอกเอื้อมองตามหลังเธอ เขารู้ดีว่าพี่ชายกำลังพูดเรื่องอะไร


“มึงว่ากูมีทางเลือกเหรอ?”


“ก็...มึงคงจะหาทางลงได้แบบที่มันซอฟท์ที่สุดล่ะวะ ไอ้น้องชาย แต่ว่าคนนี้...กูมองไม่พลาดใช่หรือเปล่า?”


“อื้อ”


เอกเอื้อพยักหน้า ยอมรับกับตัวเองและพี่ชาย มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะปกปิด สิ่งที่เขากำลังรู้สึกกับบี ผู้หญิงปริศนาที่โชคชะตาลิขิตพัดพามาในชีวิตเขา


“ถ้าอย่างนั้นกูว่า มันคงทุลักทุเลน่าดู”


โอบตะวันตบบ่าน้องชายอย่างให้กำลังใจ แล้วรินเหล้าเพียวๆ ส่งให้เอกเอื้อ ที่รับไปกระดกดื่มแบบรวดเดียวหมด แล้วก็แทบจะสำลัก เพราะเขาไม่ค่อยดื่มเหล้าสักเท่าไหร่ อวดเก่งดื่มแบบนี้เพราะเครียดล้วนๆ เฮ้อ...


อย่างที่โอบตะวันบอก ทุกอย่างคงจะทุลักทุเลน่าดู ถ้าเกิดว่าบีรู้ความจริง

ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ใครคนหนึ่งกล่าวไว้

แต่บางทีความจริง มันอาจจะทำให้เขาตายนี่สิ


ตายหยังเขียดเสียด้วย หมอเอื้อเอย...