“ฉันจะพาเธอไปเอง”
“อะไรนะ” ลายไหมร้อง
“เธอเป็นจำเลยของฉัน ฉันต้องดูแลเธอด้วยตัวเอง”
ลายไหมรู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งตัว ทั้งที่แดดบ่ายกำลังเจิดจ้า
เพราะแววตาของมาร์ชิที่มองหล่อนมันช่างตรงข้ามกับประโยคที่เขาพูด
ไม่มีทางที่ดวงตาเรียวทว่าคมเข้มคู่นั้นจะมองหล่อนอย่างชายหนุ่มที่ปรารถนาหญิงสาว
คำพูดประโยคนั้นไม่ได้สื่อความหมายถึงการดูแลเยี่ยงแขกคนพิเศษ
ทว่า ทั้งแววตาและความหมายของประโยค
มันบ่งบอกถึงระยะเวลาเริ่มต้น ‘ลงโทษ’ แพะรับบาปอย่างหล่อน ต่างหาก
และ การลงทัณฑ์กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ในไม่ช้า...
