เพราะใช้ตัวเองปกป้องฮ่องเต้ ทำให้ 'ฉู่ห่าวหราน' ต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น
หลังจากออกจากเมืองหลวงมาใช้ชีวิตในคฤหาสน์ซอมซอมาปีครึ่ง
จู่ๆ ฮ่องเต้ทรงมอบให้ บรรณาการเป็นคณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหลวง
แต่ฉู่ห่าวหรานต้องประหลาดใจ เหตุใดนางจึงห่างไกลคำว่า 'คณิกา' แต่ใกล้เคียงกับ 'โจรสาว' เสียมากกว่า
'เซียงเยว่ซิน' สลับตัวกับ 'เหอเยว่ซิน' หญิงคณิกาที่นางนับเป็นสหาย
นอกจากจะให้เหอเยว่ซินได้หนีไปใช้ชีวิตกับคนรักแล้ว
นางยังมีภารกิจ(ลับ)ทดแทนบุญคุณที่ต้องทำรวมทั้งทำตามคำสั่งเสียของบิดามารดา
...
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ”
“ข้าบอกว่า ใต้เท้า...เอ่อ ท่านพี่หล่อเหลามาก”
ฉู่ห่าวหรานยิ้มออกมา แต่เดิมเขาไม่ได้สนใจยามมีใครชื่นชมเขานัก ทว่าเวลานี้ได้ยินภรรยาเอ่ยชมรู้สึกพอใจไม่น้อย
อย่างน้อยก็ดีกว่าให้นางชื่นชมบุรุษอื่น
“เจ้าก็งดงามมาก”
“ท่านไม่ต้องพูดเอาใจข้าหรอก” คราวนี้นางเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ข้าพูดจริง” เขาย้ำ “แต่ก่อนเจ้าชอบชมตัวเองต่อหน้าข้ามิใช่หรือ? หรือที่ผ่านมาเจ้าแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น”
ที่ผ่านมานางก็พูดไปอย่างนั้น เพราะเคยถูกสายตาดูแคลนจ้องมองมาก่อน นางจึงมักพูดกลบเกลือนความรู้สึกลึกๆ ในใจของตน
“แล้ว...ท่าน...ท่านพี่ชอบข้าตรงไหน ทำไมท่านอยากแต่งงานกับข้า”
‘ถามเอาตอนนี้มิช้าไปหน่อยหรือเจ้าลิงน้อย’
ฉู่ห่าวหรานคลี่ยิ้มอ่อนโยน
“ข้าชอบเวลาที่มีเจ้าอยู่ข้างกาย”
