ปาณิศา ยอมรับว่ามันเป็นความผิดของเธอ
ผิดที่ไม่อาจรักษาสัญญาที่จะรอเขากลับมาเพื่อใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน
มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้า กฤตย์จะโกรธแค้นเธอนัก
เธอยอมรับทุกความผิดนั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่เธอไม่เคยนอกใจเขาเลย
แม้เธอจะต้องแต่งงานกับชายอื่นรุ่นราวคราวพ่อ
ทว่าหัวใจของเธอยังคงรักเพียงเขาคนเดียว
“อยากให้ผมหยุดไหม? ถ้าคุณไม่ห้ามผมตอนนี้ ผมหยุดไม่ได้อีกแล้ว”
ดวงตากลมโตจ้องมองเขา ในเวลานี้แววตาของเขายังมองเธอด้วยความรัก
เธอยกมือขึ้นแตะแก้มของเขาเบาๆ คทาวุธจับฝ่ามือของเธอมาจูบไล่ที่ละนิ้ว
ใบหน้าแดงกล่ำพยักหน้าอย่างเขินอาย
ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้ามาจากไหน
เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
เมื่อเธอเต็มใจเขาก็ลุกขึ้นแล้วช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นในวงแขน
เธอยกแขนขึ้นคล้องคอเขาซบหน้ากับแผงอกที่อบอุ่น
ไม่กี่นาทีหลังของเธอก็แตะบนเตียงนอนของเขา
